Bonaire weblog

Bonaire is gelegen in de Caraïbische Zee, voor de kust van Venezuela en is onderdeel van de beneden windse eilanden. Bonaire is 288 vierkante kilometer groot. Bonaire is zo’n 38 kilometer lang en tussen de 5 en 11 kilometer breed.

Zo’n 90-100 miljoen jaar geleden zijn de oudste rotsformaties van Bonaire gevormd waarbij al het gesteente nog onder de zeespiegel lag en er dus nog geen sprake was van een eiland. Zo’n 60-70 miljoen jaar geleden zijn de oudste rotsformaties door de werking van de aardkorst en door onderzeese vulkaanuitbarstingen gaan stijgen waardoor delen boven de zeespiegel uitkwamen. Zoals elk gesteente onderhevig is aan erosie, was het op Bonaire niet anders. De brokstukken vielen naar beneden of werden door regenwater naar beneden gespoeld waarbij de heuvels, dalen en vlaktes ontstonden. Rondom het eiland begon er koraal te groeien en door het beuken van de golven tegen de kustlijn en aangewakkerd door de sterke wind begon het eiland verder te eroderen waardoor er ook zand ontstond.

De eerste bewoners van Bonaire waren de Caiquetio indianen, een stam van de Arawak-indianen uit Venezuela die rond 1300 n. Chr. op Bonaire voet aan wal zetten. Langs de oostkust van Bonaire in de buurt van Onima zijn nog rotstekeningen te vinden.

In 1499 landden Alonso de Ojeda en Amerigo Vespucci op Bonaire. Voor Spanje namen zij het eiland in bezit. Omdat Bonaire niet geschikt was voor landbouw en er geen edelmetalen in de grond zitten zagen de Spanjaarden geen noodzaak een kolonie te stichten. De lokale indianen werden afgevoerd om als slaven te dienen op plantages in Zuid-Amerika. In 1526 introduceerden de Spanjaarden vee op Bonaire. Als gevolg hiervan komen er ezels en geiten in het wild voor.

In 1636 namen de Nederlanders bezit van Bonaire en kwam onder het bestuur van de West-Indische Compagnie. Een gedenkplaat in Wilhelmina Park eert Mr. Van Walbeeck als eerste Nederlandse commandant op het eiland. Aan het einde van de 17e eeuw werden Afrikaanse slaven naar Bonaire gebracht om er te werken. Vanaf 1633 brachten de Nederlanders slaven naar Bonaire voornamelijk voor het verbouwen van hout en maïs en de zoutwinning.

Aan het begin van de 19-de eeuw  verloor Nederland tot twee keer toe de Antillen aan Groot-Bittannië. In 1816 werden de eilanden definitief aan Nederland toegewezen waarop de Nederlandse overheid Fort Oranje in het centrum van de hoofdstad Kralendijk bouwde om het eiland te beschermen. Onder koningin Juliana werden de Antillen in 1954 een autonoom deel van het Koninkrijk der Nederlanden.

10 oktober 2010 was een bijzondere dag. De Nederlandse Antillen, bestaande uit de eilanden Bonaire, Curaçao, Saba, Sint-Eustatius en Sint-Maarten, bestaan hielden op die dag op te bestaan. Curaçao en Sint-Maarten krijgen, onder voorwaarden, de status van een zelfstandig land. Bonaire, Sint-Eustatius en Saba hebben ervoor gekozen een intensievere band aan te gaan met Nederland. Dat betekent dat deze eilanden bijzondere gemeenten van Nederland zijn.