Zaterdag zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer bij Donna en Giorgio’s wezen eten voor de lunch. Erg grappig om te zien dat Anna (en wij dus ook) door haar blonde krullen overal wordt herkend. Sommigen kennen zelfs haar naam nog. Donna en Giorgio hebben hun oude restaurant verkocht aan de eigenaren van het restaurant Yacht Club. Het oude Donna en Giorgio’s heet nu heel toepasselijk At Sea. Bij Yacht Club hebben we al eerdere malen gegeten en At Sea gaan we binnenkort een keer proberen. Zelfde kok en zelfde gastvrouw dus de kwaliteit zal nog steeds hoog zijn is onze verwachting. Bij Donna en Giorgio hebben we in hun oude restaurant altijd heerlijk gegeten, toen we zagen dat ze een nieuw restaurant hebben geopend zijn we weer bij ze binnen gelopen. Wat was het eten heerlijk, we hebben beloofd dat we snel weer terugkomen. Een belofte die we maar al te graag nakomen!
Anna vond het helemaal fantastisch dat ze op een “echte” Koninginnenstoel mocht zitten en vroeg aan papa of ie daar een foto van wilde nemen, dat kun je natuurlijk niet weigeren.
Maarten wilde nog even bij papa op schoot en al snel ontdekte hij het bestek.
Na het eten zijn we naar huis gereden voor de voeding van Maarten. Papa en Anna zijn daarna boodschappen gaan doen voor de BBQ die gepland stond voor de avond. Bij thuiskomst direct weer de poort achter ons dichtgedaan, maar goed ook want even later kwam er een kudde geiten langs. Die willen we hier niet in de tuin!
Maarten begint steeds meer te bewegen en draait nu al zelfstandig van zijn rug naar de buik en weer terug. Als ie eenmaal op zijn buik ligt schatert ie het uit van plezier, terecht het is immers weer gelukt. We merken ook dat ie zich optrekt als wij zijn handjes vasthouden, een teken dat ie wellicht ook wil zitten. Dit hebben we uitgeprobeerd en dat ging erg goed totdat hij moe werd en van links naar rechts begon om te hangen in de stoel. Tijd om hem er weer uit te halen.
In de tuin en op heel Bonaire komen we veel vogels tegen. Troupials zitten er genoeg:
Deze lora wilde ook graag op de foto, hij maakte veel herrie en bleef rustig in de boom zitten zodat wij hem eens goed op de foto konden zetten. Erg goed nieuws is overigens dat bij de laatste lora-telling er 800 zijn geteld en dat er nog meer zaten die de tellers wel hebben kunnen horen maar niet konden zien. Bij de lora-telling van een aantal jaar geleden kwamen de tellers uit op 350 lora’s! De populatie is dus flink toegenomen en dat is te merken, overal komen we ze nu tegen en vaak vliegen ze in een groepje van 12 hier door de tuin.
De laatste dagen is er veel bewolking waardoor de zonsondergangen waarbij we de zon in de zee zien zakken erg schaars zijn. De bewolking zorgt in combinatie met een ondergaande zon af en toe wel voor mooie luchten.
Direct na zonsondergang komen de vleermuizen. We lokken ze zelfs met wat suiker want we weten dat vleermuizen dol zijn op muggen. Wij hebben een hekel aan muggen dus de vleermuizen zijn bij ons van harte welkom. Anna vindt de vleermuizen helemaal fantastisch, ze lacht elke keer als ze weer rakelings langs haar hoofd vliegen.
Vandaag (zondag) zijn we naar Lac Cai gereden om het optreden van de huisband weer te zien. Onderweg daar naar toe weer veel moois gezien:
Een visarend
Flamingo’s:
De muziek bij Lac Cai begint ons een beetje te vervelen, we zijn niet lang blijven kijken. Iets verderop zagen we een visser druk bezig zijn vangst schoon te maken. We zijn nieuwsgierig als we zijn even bij hem wezen kijken, bleek dat ie ook een pijlstaartrog had gevangen. Erg mooi beest maar o zo zonde dat dit dier ergens op een bordje belandt. De visser vertelde dat hij de staart van de rog direct had afgesneden, deze zijn namelijk erg giftig. Het beest lag al een paar uur uit het water en leefde zelfs nog.
Erg mooi beest om te zien, helaas zat zijn beste tijd er op. Met een dubbel gevoel trokken we huiswaarts.
AYO!
Anna, Maarten, Daan en Mark