Bonaire weblog

Washington Slagbaai National Park

2012
04.01

Gisteren (zaterdag) zijn we met de kids naar Washington Slagbaai National Park geweest. Maarten vond het allemaal wel best en Anna vond alles fantastisch mooi. Mooi he!, klonk het vaak vanaf de achterbank. Een zeer gezellige en geslaagde dag.

In het park hebben we veel foto’s gemaakt. Hieronder foto’s van de de route door het park:

Salinå Matijs

Playa Chikitu

Boka Chikitu

Uitzicht landinwaarts bij Boka Chikitu

Bonairiaanse koe

Een Caracara of op z’n papiaments Warawara

Seru Grandi

Boka Kokolishi

Pos Mangel

Seru Bentana

Malmok, het meest noordelijk gelegen punt van Bonaire

Boka Bartol

Boka Katuna

Playa Bengé

Put Bronswinkel

Brandaris (hoogste berg van Bonaire, 241 meter hoog)

Shishiribana

Playa Funchi

Bise Morto

Wayakà

Saliña Wayaca

Boka Slagbaai, lunchen met op de achtergrond Saliña Slagbaai

Saliña Slagbaai

Op een paar meter afstand kwam deze flamingo langs vliegen:

Juwa Pass

Rond een uur of half 3 waren we weer bij de ingang van het park. We zijn daarna doorgereden naar Jibe City voor een “verkoelende” duik in de zee. Gisteravond zijn we als afsluiter van weer een fantastische dag met z’n viertjes wezen uiteten bij restaurant At Sea Bonaire met als toetje een ijsje van Gio’s.

Het meest onder de indruk van het dagje park waren we toch wel van Wayaka. Wat een mooi strand en wat een pracht van een koraal ligt daar voor je voeten! We hebben besloten dat we onze laatste volledige dag op Bonaire op dit strandje gaan doorbrengen. Morgen (maandag) gaan we er weer heen om te snorkelen!

Vanavond gaan we bij Luc, Nataliya en Elina pizza eten van Pasa Bon Pizza. Erg lekkere en vooral ook grote pizza’s. Het zwembad waar Luc druk mee in de weer is geweest is inmiddels gevuld met water, we zijn erg benieuwd hoe het er nu uitziet.

Aankomende dinsdag is alweer de laatste dag op Bonaire. In de avond vliegen we weer terug naar Nederland. Met gemengde gevoelens zullen we Bonaire weer verlaten. Aan de ene kant zijn we heel blij om weer naar Nederland te gaan en daar onze familie en vrienden weer te zien. Aan de andere kant balen we dat we al het moois op Bonaire en de mensen die we hier hebben leren kennen, weer voor een tijd moeten missen. Gelukkig hebben we nog tot dinsdagmiddag de tijd om te genieten!

AYO!

Anna, Maarten, Daan en Mark

Category Bonaire, Vogels |

Geen reacties

Time flies when you’re having fun

2012
03.24

De tijd vliegt voorbij, 6 weken Bonaire klinkt lang maar als je eenmaal lekker in het vakantieritme zit dan weet je op een gegeven moment niet eens meer welke dag het is en wat je allemaal hebt gedaan. Sommigen zitten ons zelfs achter de broek aan om weer een update te plaatsen (hè Monique). Gelukkig hebben we de foto’s nog om ons geheugen een beetje op te frissen.

De ontwikkeling van de kids gaat razendsnel. Maarten krijgt sinds een klein weekje iedere dag een vruchtenhapje en bij het zien van het bakje met daarin het prakje appel, banaan, peer of een combinatie daarvan wordt hij wild enthousiast. Zo heerlijk vindt hij het.

Uiteten blijft een hobby van ons. Gelukkig vinden de kids het ook allemaal wel goed en dus zitten we vaak bij één van onze lievelingsrestaurants.

Onderstaande foto’s zijn genomen bij It Rains Fishes:

Bij Wil’s Tropical Grill hebben we ook weer erg lekker gegeten, Anna maakte voor het eerst kennis met het Chocolate cookie (maar dan zonder drank).

Naast eten doen we nog wel wat meer hier op Bonaire. Laatst zijn we naar de vlindertuin met de kids geweest en daar hebben we een aantal mooie foto’s geschoten. Helaas hadden we ons toch wel een beetje verkeken op welke lenzen we mee moesten nemen, desondanks toch onderstaande vlinders op de foto kunnen zetten.

Binnenkort ga ik (Mark) nog een keer terug met de juiste lenzen (dus dan geen 12 mm en 400mm lens).

Hier thuis bij het huis kunnen we ook heerlijk genieten, Maarten en Anna (en stiekem ook papa) zijn helemaal weg van de hangmat.

Maarten ligt vaak lekker onder de porch op de grond op de speelmat te rollen, vogels te volgen en ook vindt ie het interessant om de wind door de palmen te zien gaan.

Vanuit de luie stoel hebben we een prachtig uitzicht over zee en de ondergaande zon.

In de tuin zien we regelmatig kolibri’s, alleen zitten die beesten bijna nooit eens goed stil zodat je ze goed op de foto kan zetten. Tegen de tijd dat de camera scherpgesteld is, is het vogeltje alweer gevolgen. Soms heb je mazzel en ben je net op tijd.

Onlangs hebben we de Donkey Sanctuary bezocht. Door de uitbreiding van het vliegveld is de ingang verplaatst naar de weg naar Sorobon. De sanctuary is er aardig op vooruit gegaan, een mooie entree, een salinå waar regelmatig flamingo’s staan en wat voor gratis water zorgt voor de ezels. Er is nu vooral veel meer ruimte voor de ezels. Een hele vooruitgang dus, alleen is dat niet zonder slag of stoot gegaan getuige de vele verhalen die wij door de jaren heen hebben gehoord van Marion en Marina.

Een paar dagen geleden zijn we, als test op ons voornemen om met de kids naar het Washington Slagbaai Nationaal Park te gaan, naar Playa Frans gereden. Playa Frans is een afgelegen vissersplaatsje met enkele vissershutjes wat ligt voorbij de Bopec enkele kilometers naar het noorden. Meestal is dit een erg slechte en hobbelige weg, maar dat viel dit keer erg mee. De kids vonden de gaten en hobbels fantastisch, “nog een keer papa” riep Anna als ik door een gat reed of over een hobbel die ik niet kon ontwijken. Test geslaagd, dus binnenkort gaan we naar Washington Slagbaai.

Op de weg naar Playa Frans kom je nauwelijks toeristen tegen, de meesten weten niet eens dat je daar met de auto kan komen. Wij vinden het altijd een erg mooie route, met uitzicht op de hoogste bergtop van Bonaire, de Brandaris. Soms rijd je vlak langs de kuststrook en overal om je heen zie je de mooie natuur van Bonaire.

Op onderstaande foto 3 pelikanen.

Eenmaal aangekomen bij Playa Frans kwamen we deze bekende tegen, de Black Rooster.

Als afsluiter van deze post nog even een verhuisbericht, Maarten heeft zijn eigen stekkie gevonden bij Villapark Red Slave. Zo te zien heeft ie het er naar zijn zin (tip voor de opa’s en oma’s: even klikken op de foto voor een vergroting).

Tot zover de update. Morgenavond (zondag) gaan we BBQ-en bij Luc, Natalya en Elina. We zijn erg benieuwd of het zwembad morgen klaar is. Luc is het hele weekend al druk bezig om het zwembad te coaten en te betegelen, voor mij mooi de gelegenheid om de kunst eens af te kijken.

AYO,

Anna, Maarten, Daan en Mark

Category Bonaire, Ezels, Vlinders, Vogels |

Geen reacties

Weekend op Bonaire

2012
03.12

Zaterdag zijn we voor het eerst sinds lange tijd weer bij Donna en Giorgio’s wezen eten voor de lunch. Erg grappig om te zien dat Anna (en wij dus ook) door haar blonde krullen overal wordt herkend. Sommigen kennen zelfs haar naam nog. Donna en Giorgio hebben hun oude restaurant verkocht aan de eigenaren van het restaurant Yacht Club. Het oude Donna en Giorgio’s heet nu heel toepasselijk At Sea. Bij Yacht Club hebben we al eerdere malen gegeten en At Sea gaan we binnenkort een keer proberen. Zelfde kok en zelfde gastvrouw dus de kwaliteit zal nog steeds hoog zijn is onze verwachting. Bij Donna en Giorgio hebben we in hun oude restaurant altijd heerlijk gegeten, toen we zagen dat ze een nieuw restaurant hebben geopend zijn we weer bij ze binnen gelopen. Wat was het eten heerlijk, we hebben beloofd dat we snel weer terugkomen. Een belofte die we maar al te graag nakomen!

Anna vond het helemaal fantastisch dat ze op een “echte” Koninginnenstoel mocht zitten en vroeg aan papa of ie daar een foto van wilde nemen, dat kun je natuurlijk niet weigeren.

Maarten wilde nog even bij papa op schoot en al snel ontdekte hij het bestek.

Na het eten zijn we naar huis gereden voor de voeding van Maarten. Papa en Anna zijn daarna boodschappen gaan doen voor de BBQ die gepland stond voor de avond. Bij thuiskomst direct weer de poort achter ons dichtgedaan, maar goed ook want even later kwam er een kudde geiten langs. Die willen we hier niet in de tuin!

Maarten begint steeds meer te bewegen en draait nu al zelfstandig van zijn rug naar de buik en weer terug. Als ie eenmaal op zijn buik ligt schatert ie het uit van plezier, terecht het is immers weer gelukt. We merken ook dat ie zich optrekt als wij zijn handjes vasthouden, een teken dat ie wellicht ook wil zitten. Dit hebben we uitgeprobeerd en dat ging erg goed totdat hij moe werd en van links naar rechts begon om te hangen in de stoel. Tijd om hem er weer uit te halen.

In de tuin en op heel Bonaire komen we veel vogels tegen. Troupials zitten er genoeg:

Deze lora wilde ook graag op de foto, hij maakte veel herrie en bleef rustig in de boom zitten zodat wij hem eens goed op de foto konden zetten. Erg goed nieuws is overigens dat bij de laatste lora-telling er 800 zijn geteld en dat er nog meer zaten die de tellers wel hebben kunnen horen maar niet konden zien. Bij de lora-telling van een aantal jaar geleden kwamen de tellers uit op 350 lora’s! De populatie is dus flink toegenomen en dat is te merken, overal komen we ze nu tegen en vaak vliegen ze in een groepje van 12 hier door de tuin.

De laatste dagen is er veel bewolking waardoor de zonsondergangen waarbij we de zon in de zee zien zakken erg schaars zijn. De bewolking zorgt in combinatie met een ondergaande zon af en toe wel voor mooie luchten.

Direct na zonsondergang komen de vleermuizen. We lokken ze zelfs met wat suiker want we weten dat vleermuizen dol zijn op muggen. Wij hebben een hekel aan muggen dus de vleermuizen zijn bij ons van harte welkom. Anna vindt de vleermuizen helemaal fantastisch, ze lacht elke keer als ze weer rakelings langs haar hoofd vliegen.

Vandaag (zondag) zijn we naar Lac Cai gereden om het optreden van de huisband weer te zien. Onderweg daar naar toe weer veel moois gezien:

Een visarend

Flamingo’s:

De muziek bij Lac Cai begint ons een beetje te vervelen, we zijn niet lang blijven kijken. Iets verderop zagen we een visser druk bezig zijn vangst schoon te maken. We zijn nieuwsgierig als we zijn even bij hem wezen kijken, bleek dat ie ook een pijlstaartrog had gevangen. Erg mooi beest maar o zo zonde dat dit dier ergens op een bordje belandt. De visser vertelde dat hij de staart van de rog direct had afgesneden, deze zijn namelijk erg giftig. Het beest lag al een paar uur uit het water en leefde zelfs nog.