De tijd vliegt voorbij, 6 weken Bonaire klinkt lang maar als je eenmaal lekker in het vakantieritme zit dan weet je op een gegeven moment niet eens meer welke dag het is en wat je allemaal hebt gedaan. Sommigen zitten ons zelfs achter de broek aan om weer een update te plaatsen (hè Monique). Gelukkig hebben we de foto’s nog om ons geheugen een beetje op te frissen.
De ontwikkeling van de kids gaat razendsnel. Maarten krijgt sinds een klein weekje iedere dag een vruchtenhapje en bij het zien van het bakje met daarin het prakje appel, banaan, peer of een combinatie daarvan wordt hij wild enthousiast. Zo heerlijk vindt hij het.
Uiteten blijft een hobby van ons. Gelukkig vinden de kids het ook allemaal wel goed en dus zitten we vaak bij één van onze lievelingsrestaurants.
Onderstaande foto’s zijn genomen bij It Rains Fishes:
Bij Wil’s Tropical Grill hebben we ook weer erg lekker gegeten, Anna maakte voor het eerst kennis met het Chocolate cookie (maar dan zonder drank).
Naast eten doen we nog wel wat meer hier op Bonaire. Laatst zijn we naar de vlindertuin met de kids geweest en daar hebben we een aantal mooie foto’s geschoten. Helaas hadden we ons toch wel een beetje verkeken op welke lenzen we mee moesten nemen, desondanks toch onderstaande vlinders op de foto kunnen zetten.
Binnenkort ga ik (Mark) nog een keer terug met de juiste lenzen (dus dan geen 12 mm en 400mm lens).
Hier thuis bij het huis kunnen we ook heerlijk genieten, Maarten en Anna (en stiekem ook papa) zijn helemaal weg van de hangmat.
Maarten ligt vaak lekker onder de porch op de grond op de speelmat te rollen, vogels te volgen en ook vindt ie het interessant om de wind door de palmen te zien gaan.
Vanuit de luie stoel hebben we een prachtig uitzicht over zee en de ondergaande zon.
In de tuin zien we regelmatig kolibri’s, alleen zitten die beesten bijna nooit eens goed stil zodat je ze goed op de foto kan zetten. Tegen de tijd dat de camera scherpgesteld is, is het vogeltje alweer gevolgen. Soms heb je mazzel en ben je net op tijd.
Onlangs hebben we de Donkey Sanctuary bezocht. Door de uitbreiding van het vliegveld is de ingang verplaatst naar de weg naar Sorobon. De sanctuary is er aardig op vooruit gegaan, een mooie entree, een salinå waar regelmatig flamingo’s staan en wat voor gratis water zorgt voor de ezels. Er is nu vooral veel meer ruimte voor de ezels. Een hele vooruitgang dus, alleen is dat niet zonder slag of stoot gegaan getuige de vele verhalen die wij door de jaren heen hebben gehoord van Marion en Marina.
Een paar dagen geleden zijn we, als test op ons voornemen om met de kids naar het Washington Slagbaai Nationaal Park te gaan, naar Playa Frans gereden. Playa Frans is een afgelegen vissersplaatsje met enkele vissershutjes wat ligt voorbij de Bopec enkele kilometers naar het noorden. Meestal is dit een erg slechte en hobbelige weg, maar dat viel dit keer erg mee. De kids vonden de gaten en hobbels fantastisch, “nog een keer papa” riep Anna als ik door een gat reed of over een hobbel die ik niet kon ontwijken. Test geslaagd, dus binnenkort gaan we naar Washington Slagbaai.
Op de weg naar Playa Frans kom je nauwelijks toeristen tegen, de meesten weten niet eens dat je daar met de auto kan komen. Wij vinden het altijd een erg mooie route, met uitzicht op de hoogste bergtop van Bonaire, de Brandaris. Soms rijd je vlak langs de kuststrook en overal om je heen zie je de mooie natuur van Bonaire.
Op onderstaande foto 3 pelikanen.
Eenmaal aangekomen bij Playa Frans kwamen we deze bekende tegen, de Black Rooster.
Als afsluiter van deze post nog even een verhuisbericht, Maarten heeft zijn eigen stekkie gevonden bij Villapark Red Slave. Zo te zien heeft ie het er naar zijn zin (tip voor de opa’s en oma’s: even klikken op de foto voor een vergroting).
Tot zover de update. Morgenavond (zondag) gaan we BBQ-en bij Luc, Natalya en Elina. We zijn erg benieuwd of het zwembad morgen klaar is. Luc is het hele weekend al druk bezig om het zwembad te coaten en te betegelen, voor mij mooi de gelegenheid om de kunst eens af te kijken.
AYO,
Anna, Maarten, Daan en Mark